Żucie gumy ma już 10 tysięcy lat. Oczywiście nie była ona wtedy znana w takiej formie jak dzisiaj, ale stosowana była z tych samych powodów jak obecnie. Oczyszczenie zębów, pomoc przy chorobach dziąseł oraz sama przyjemność żucia.
Początkowo używano żywicy z drzew, głównie z kory brzozowej. Grecy wykorzystywali żywicę z drzewa mastykowego, Majowie z sapodilii, Indianie ze świerku. Zwyczaj żucia gumy europejczycy przejęli od Indian.
Produkcję komercyjną zapoczątkował John B. Curtis. Na początku wytwarzana ona byłą z żywicy świerkowej, później do użytku stosowana była parafina. Dzięki tej zmianie znacznie wzrosła popularność wyrobu. W 1896 roku guma do żucia została opatentowana a w kolejnych była latach coraz bardziej ulepszana, by utrzymać jej smak i aromat przez dłuższy czas.
Nie od początku jednak guma do żucia była tzw. balonówką. Dopiero w 1906 roku, jeden z pracowników fabryki gumy w Philadelphii, Walter Deimer, podczas swoich eksperymentów zmniejszył jej lepkość co pozwoliło na robienie z gumy balonów.
W dniu dzisiejszym guma do żucia opanowała cały rynek. Można ją kupić niemal w każdym miejscu. Wszelkie media emitują jej reklamy. Dostępna jest w niezliczonych wzorach, kolorach i smakach. Służy do zabawy, jak i wspomaga dbanie o zdrowie jamy ustnej czy nawet rzucanie palenia.
